De geschiedenis heeft het geleerd: op elke actie volgt een reactie. Wat eerder in was, is nu uit en later komt het weer terug. Neem nu de 'zweverigheid' die de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw beheerste: als reactie hierop kwam de 'zakelijkheid' van de jaren tachtig en de vroege jaren negentig. Terwijl vanaf ongeveer 1993 de nieuwe zweverigheid, nu onder de naam 'New Age', in alle hevigheid terugkwam.
Iets dergelijks vind je ook terug in de popmuziek. De huidige 'retropop' grijpt helemaal terug naar de muziek van de jaren tachtig. De eighties, dat was het helemaal! Langzamerhand zien we alweer een verschuiving komen naar de muziek van de jaren negentig. En over dertig jaar is de belangstelling voor de muziek van 2014 enorm groot en krijgen we een revival van Katy Perry en Stromae. En er zijn zelfs mensen die het 'actie-reactiemodel' toepassen op het weer: winters waarin nauwelijks meer sneeuw valt? Opwarming van de aarde? Ach, dat valt wel mee. In de achttiende eeuw heerste toch de Grote Kou? En nu leven we in een warme periode. So what. Over vijftig jaar gaat de temperatuur vast wel weer omlaag.
Ook in de christelijke wereld heeft het 'actie-reactiedenken' toegeslagen. Neem nu het fenomeen jeugdkerken. Zo'n tien á vijftien jaar geleden was het helemaal 'hot' om als jongere, veelal op zondagavond, naar een jeugdkerk te gaan. Bevrijd van de kluisters van het orgel kon men, begeleid door een heuse band, zingen uit Opwekking en luisteren naar een stichtelijk woord van een spreker, die het evangelie wat aantrekkelijker verpakte dan de predikant die men die ochtend in een reguliere kerk had gehoord. Ik vraag mij af: wat is er eigenlijk in de tussentijd gebeurd? Waar zijn de jeugdkerken gebleven? Ik denk dat de noodzaak wat verdwenen is omdat veel gevestigde kerken nu jeugddiensten organiseren, compleet met band, Opwekking en aansprekende spreker. Maar ook die jeugddiensten trekken steeds minder bezoekers. Het is beroerd, maar het is zo.
Eén lichtpuntje zie ik wel: de terugkeer van de praise-avonden in de kerk. In de jaren tachtig begonnen ze wat op te komen. Kleine groepjes mensen, veelal jongeren, kwamen op een avond bij elkaar om wat te zingen. Het mondde uit in grotere bezoekersaantallen en het ontstaan van heuse praisebands: ook ik ben een aantal jaren zanger geweest van zo'n band. En er was vraag naar: we hebben vele optredens verzorgd, tot in kerkdiensten aan toe. Daarna is het als een plumpudding in elkaar gezakt. Toch is er weer een lichtpuntje. Vorig jaar mei organiseerden een paar jongeren in onze kerkelijke gemeente, voor het eerst sinds jaren, weer eens een praise-avond. Er kwamen een paar honderd mensen op af. En blijkbaar smaakte het naar meer: ook dit jaar komt in mei weer zo'n avond.
Sommige dingen zijn gewoon te mooi om in het vergeetboek te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten