Of het tot de gevolgen van het ouder worden behoort weet ik niet - ik vermoed van wel - maar de laatste paar jaar merk ik dat ik steeds vaker in slaap val voor de tv.
Ik heb het niet tijdens documentaires. Dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik de kwaliteit van de documentaires op de Nederlandse tv, en dan bedoel ik eigenlijk alleen die van de publieke omroepen, behoorlijk goed vind. Mooi gefilmd, goede analyses en beschouwingen, boeiende interviews, vaak aansprekende onderwerpen. Nee, tijdens documentaires lukt het mij wel om wakker te blijven.
Ik heb het ook niet tijdens nieuwsuitzendingen, onverschillig of het nu het RTL Nieuws van half acht of het NOS Journaal van acht uur is. Je wilt toch weten wat er in de wereld aan de hand is. En natuurlijk erger ik me weleens aan de in mijn ogen wat eenzijdige onderwerpkeuze of het suggestieve commentaar dat wordt gegeven - merkwaardig genoeg gebeurt dat meer bij de NOS dan bij RTL - maar in slaap vallen doe ik niet.
Ook bij een spannende detective blijf ik wel wakker, met name als er weer eens een heerlijke moord is gepleegd. Ik probeer er, tot wanhoop van mijn omgeving, een sport van te maken om na tien minuten al de dader aan te wijzen en wil dan natuurlijk wel weten of die persoon werkelijk die laffe moord heeft gepleegd. Ik ben geen psycholoog of iets dergelijks, maar te mijner verdediging mag ik aanvoeren dat ik in tachtig procent van de gevallen gelijk heb.
Nee, het overkomt mij vrijwel altijd tijdens voetbalwedstrijden. Het verloopt altijd hetzelfde. Ik heb mij geïnstalleerd voor de tv. Het geluid staat op een acceptabel niveau. De wedstrijd begint. Mooi! Ik volg het spel aandachtig en leef behoorlijk mee. En op een gegeven moment is het rust. Omdat ik het gewauwel van de zogenaamde deskundigen, die zich ten onrechte analytici noemen, niet hoef te horen, zet ik hem even uit of op een ander net. En tijdens de tweede helft gebeurt het. Onherroepelijk. Het achtergrondgeluid begin ik plezierig te vinden. Langzaam vallen mijn ogen dicht. En ik word pas wakker als de wedstrijd afgelopen is en moet via teletekst vernemen wie er nu eigenlijk gewonnen heeft. Het gaat heel vaak zo. En het merkwaardige is: het heeft niets te maken met saaiheid van wedstrijden. Ik weet het gewoon niet.
Maar het kan altijd erger. Op zaterdagavond 13 februari 2010, toen de Olympische Winterspelen in Vancouver in volle gang waren, wilde ik met mijn toen dertienjarige oudste zoon naar de 5000 meter schaatsen voor mannen kijken. Omdat vrijwel vaststond dat Sven Kramer kampioen zou worden, nam ik mij heilig voor om goed te kijken en op te letten. Ik wist dat er veertien ritten waren en dat hij tijdens de elfde rit moest rijden. Vlak voor de tiende rit viel ik in slaap. Mijn zoon schijnt nog vlak voor de elfde rit gezegd te hebben: 'Pap, Sven moet nu,' waarop ik met een onbestemd 'Mmmh' geantwoord moet hebben. In ieder geval: toen ik een hele tijd later wakker werd, was zelfs de huldiging al voorbij.
Je wordt ouder, papa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten